Ένα μικροκαμωμένο αγόρι κέρδιζε πάντα την προσοχή μου όποτε το συναντούσα με τη μητέρα του γνωστή και δραστήρια συμπολίτισσα κυρία Μαρία Ζαχαράκη.

Ήταν εποχές που συμπορεύονταν τα ιδεώδη μας και είχαμε επιδοθεί σε κοινωνικούς και άλλους αγώνες καθεμιά στο δικό της μετερίζι.

Αντώνης ήταν το όνομα του μικρού συμπαθέστατου φίλου μου, που τον παρακολουθούσα αργότερα στη Δημοτική Φιλαρμονική μαζί με την παρέα των εκλεκτών που καμαρώνουμε σήμερα Μανόλη Ανδρουλιδάκη, Αντώνη Μαυράκη και άλλων νέων ανθρώπων που διαπρέπει καθένας στον τομέα του.

Ο Αντώνης ήταν από νωρίς δεξιοτέχνης στα κρουστά. Τον έζησα περισσότερο από τότε που ο Μπάμπης Πραματευτάκης μου έκανε τη μεγάλη τιμή της συνεργασίας σε σημαντικές πολιτιστικές προσπάθειες.

Ιδιαίτερα σημαντική περίοδος ήταν τότε που ο καταξιωμένος μας συνθέτης θέλησε να αναβιώσει ένα όνειρο ζωής που ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα.

Στην προσπάθεια αυτή από τους βασικούς συνεργάτες στα δύσκολα κι όπου χρειαζόταν και προσωπική εργασία, ο Αντώνης ήταν εκείνος που έδινε συνεχώς το «παρών».

Κι όταν ξεχείλιζε το ποτήρι της αδικίας και της πίκρας ο Αντώνης άπλωνε χέρι παρηγοριάς και κουράγιου για τη συνέχεια.

Αυτό το παιδί με το στοργικό βλέμμα ήξερε να δίνει δύναμη χωρίς ηχηρές εκδηλώσεις. Ίσως γιατί στα κρουστά διοχέτευε όλη του την ενέργεια.

Μαζί κλάψαμε και τη Γιάννα, μαζί μοιραζόμαστε χαρές και λύπες μιας ομάδας ρομαντικών που ήθελαν να γίνει η πόλη τους «Αγία Πετρούπολη».

Κι όταν ήρθαν τα πάνω κάτω κι ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, μετρώντας τις πληγές του, έπαψα να έχω την πολύτιμη παρουσία του Αντώνη. Μέχρι που μια παράσταση του «Θεατρικού Περίπλου» με ξάφνιασε και από μουσικής πλευράς.

Για να με συγκινήσει άκουσμα που δεν έχει την υπογραφή του Μπάμπη Πραματευτάκη θα πρέπει να ήταν κάτι ξεχωριστό. Και ήταν πράγματι.

Θυμάμαι δεν είχα προλάβει να δω το πρόγραμμα, γιατί όποτε βρεθώ στον χώρο του Θεατρικού Περίπλου, που κάνει κάθε παράσταση θεατρική μυσταγωγία, δεν έχεις νου για συντελεστές. Ανυπομονώ να καμαρώσω το αποτέλεσμα και μετά συζητάω τις λεπτομέρειες.

Σε κείνη την παράσταση όμως είχα τόσο επηρεαστεί από τη μουσική που πήρα από τη φίλη μου το πρόγραμμα και αναζήτησα τον δημιουργό. Και ποια η έκπληξή μου όταν είδα το όνομα του Αντώνη Ζαχαράκη!

Έκτοτε άρχισα να τον προσέχω και σαν συνθέτη και ομολογώ ότι με είχε γοητεύσει. Στην περίπτωση τη δική μου, ενός ανθρώπου δηλαδή που αγαπά μεν τη μουσική, αλλά δεν έχει μουσικές γνώσεις, μετρά περισσότερο η ευχέρεια επικοινωνίας του ακούσματος με το συναίσθημα.

Κι αυτή την επικοινωνία την αποκτώ, ακούγοντας τα έργα του νεαρού συνθέτη.

Κάθε μέτρο από τις συνθέσεις του Αντώνη Ζαχαράκη ανοίγει διάλογο με το λογισμό και το συναίσθημά μου. Κι αυτή η επικοινωνία είναι μαγευτική. Ένα ταξίδι στο όνειρο με νέο καραβοκύρη τον ταλαντούχο μας συμπολίτη.

Είχα από καιρό την ανάγκη να γράψω για τον Αντώνη, αλλά την ευκαιρία μου έδωσε η πρόσφατη δουλειά του «Μυροβόλια».

Επιστέγασμα δουλειάς τεσσάρων χρόνων, όπως αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός, κομματιών που δημιούργησε με τόση έμπνευση και έχει την ευτυχία να μοιραστεί πλέον με όλους τους φίλους του μέσα από ένα μοναδικό cd, αφού, όπως και ο ίδιος πιστεύει, παρότι ζούμε στην εποχή του διαδικτύου, μία τέτοια δουλειά πρέπει να τυπώνεται σε cd. «Για πολλούς λόγους, αλλά πρώτα απ’ όλα για την ικανοποίηση ότι είναι κάτι χειροπιαστό», σύμφωνα πάντα με τον χαρισματικό δημιουργό.

Κάτι μοναδικό στη συλλογή αυτή της μελωδικής πανδαισίας είναι το άρωμα της κρητικής και όχι μόνο γης. Θυμάρι, Μοσχοκάρυδο, Βασιλικός, Δίκταμος, Κανέλα, Γλυκάνισο, Δεντρολίβανο, Μπαλσάμικο, Μέντα και Μπαχάρι… «Μην με ρωτήσετε γιατί τα ονόμασα έτσι τα κομμάτια… ειλικρινά δεν ξέρω», λέει ο Αντώνης Ζαχαράκης και «εξηγεί»: «Ονόμασα ασυναίσθητα το πρώτο «Δεντρολίβανο», το δεύτερο «Μοσχοκάρυδο», το τρίτο «Γλυκάνισο», και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους και το όνομά τους. Διάφορες μελωδίες που στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου πήραν τη θέση τους, πρώτα στο χαρτί και μετά ηχογραφώντας για πολύ πολύ καιρό! Απλά το μόνο που ήθελα, είναι τον πρώτο ρόλο να τον έχουν η λύρα και το λαούτο. Χώρεσα και τρία επιπλέον κομμάτια, δύο από ένα θεατρικό, και άλλο ένα γραμμένο για μία έκθεση φωτογραφίας, και αποφάσισα να τελειώσω γιατί πάντα καιροφυλακτεί και το «σύνδρομο του ατέλειωτου» που ενίοτε διακατέχει εμάς τους μουσικούς».

Στο cd συμμετέχουν πολλοί μουσικοί. Λύρα έπαιξαν οι Κώστας Βερδινάκης, Μανώλης Σπυριδάκης και Ευτύχης Κωστάκης. Λαούτο έπαιξαν οι Γιάννης Σισσάκης, Δημήτρης Σπυριδάκης, Νεκτάριος Κωστάκης, Τιμολέων Σαββάκης, Ηλίας Κατσαβίδηςκαι Βασίλης Παπαδάκης, πνευστά ο Βαγγέλης Παπαδάκης.

Δίπλα στον Αντώνη Ζαχαράκη, συνοδοιπόροι για χρόνια στις «Φωνές του Νότου» (και όχι μόνο), ο Μιχάλης Νικηφόρος στη λύρα, και ο Αργύρης Έξαρχος στις κιθάρες και στο digital master της δουλειάς.

Συμπληρώνοντας τα απαραίτητα αυτά στοιχεία που δανείστηκα από δελτίο τύπου, να προσθέσω ότι η νέα αυτή δουλειά φθάνει σε σας και κάθε ενδιαφερόμενο πληκτρολογώντας στο www.musicmarket.gr.

Για την ιστορία κι επειδή ο Αντώνης Ζαχαράκης θα μας απασχολεί πλέον περισσότερο με τις δημιουργίες του, να προσθέσουμε τα τυπικά βιογραφικά για εκείνους που θέλουν να τον γνωρίσουν καλύτερα.

Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1969 στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Το 1983 πήρε τα πρώτα του μαθήματα κρουστών στην Δημοτική Φιλαρμονική Ρεθύμνου με καθηγητή τον Νίκο Αντωνακάκη και με αρχιμουσικό τον Κώστα Αποστολάκη και αργότερα στο Εργαστήρι Κρουστών από τον Νίκο Τουλιάτο.

Είναι ενεργό μέλος της Πειραματικής Συμφωνικής Ορχήστρας Ρεθύμνου, με μαέστρο τον Μπάμπη Πραματευτάκη, καθώς και μέλος του μουσικού σχήματος «Φωνές του Νότου» παίζοντας τύμπανα και κρουστά, ενώ έχει διασκευάσει και ενορχηστρώσει δεκάδες πολυφωνικά τραγούδια για το σχήμα αυτό. Με τις «Φωνές του Νότου» έχει εμφανιστεί σε συναυλίες με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τη Λίνα Νικολακοπούλου και το «Τρίφωνο».

Έχει συνεργαστεί με τον Στέλιο Μπικάκη, με τον Κώστα Βερδινάκη, με τη Σούλα Δασκαλομαρκάκη, με τα αδέλφια Νεκτάριοκαι Ευτύχη Κωστάκη και άλλους. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Μιχάλη Νικηφόρο.

Ζει μόνιμα στο Ρέθυμνο της Κρήτης, όπου και εργάζεται ως καθηγητής κρουστών στη Φιλαρμονική του Δήμου Ρεθύμνου. Σαν συνθέτης ασχολείται με όλα τα είδη μουσικής, μοντέρνο, παραδοσιακό, σόλο, μουσική δωματίου, χορωδιακή και συμφωνική μουσική. Επίσης έχει συνθέσει μουσική για θεατρικά έργα, ταινίες μικρού μήκους, και έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση σε αρκετές δισκογραφικές δουλειές.

Αυτά για την τυπική παρουσίαση, αλλά εκείνο που έχω ανάγκη να προσθέσω είναι η απόλυτη νιρβάνα που χαρίζει η μουσική του Αντώνη. Αγαπημένο μου κομμάτι αυτό που αναφέρεται στη Σμύρνη. Νομίζω πως με παίρνει από το χέρι η γιαγιά και με ξεναγεί στην πολιτιστική πρωτεύουσα της ανατολής. Κι όσο κρατά το άκουσμα περιδιαβαίνω γωνιές της πανέμορφης χαμένης πατρίδας από το σπάνιο οπτικό υλικό που μας δίνει το videoclip αυτού του κομματιού.

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Αντώνη Ζαχαράκη για τα ονειρικά ταξίδια που μας χαρίζει με την εμπνευσμένη μουσική του. Κι εύχομαι με τον ίδιο καραβοκύρη να επακολουθήσουν και άλλα πολλά. Είναι τόσο αναγκαίες οι αποδράσεις αυτές στη γεμάτη άγχος και μιζέρια εποχή μας.

Εμπρός λοιπόν Αντώνη. Συνέχισε. Έχουμε τόσο ανάγκη τις δημιουργίες σου. Εμπρός καραβοκύρη του ονείρου. Πρόσω ολοταχώς!

Εύα Λαδιά