Πήραμε τη ζωή μας (άνω τελεία) λάθος
-Τώρα που η Ελλάδα ετοιμάζεται να δεχθεί ένα από τα μεγάλα μεγέθη της, ένα άξιο τέκνο της, έναν τεράστιο συνθέτη, που όποτε διηύθυνε είχες την εντύπωση ότι πετούσε. Άνοιγε τα χέρια του σαν φτερά, μας έπαιρνε όλους αγκαλιά και ανεβαίναμε μαζί του σε άλλα επίπεδα και μας οδηγούσε η μουσική του σε μια ανάταση και αγαλίαση. Διάβασα ένα ποστ στο διαδίκτυο του πολύ φίλου μου Αντώνη Ζαχαράκη και ( χωρίς την άδειά του) το βάζω κι εδώ για να μείνει γραμμένο σε χαρτί και να μην χαθεί στον χρόνο.
-Αγαπητέ Μίκη, Η πρώτη παρτιτούρα που πήρα στα χέρια μου για να παίξω ήταν δική σου. Κρουστά Β στο Άξιον εστί. Ομολογώ ότι στις πρόβες χάζευα γιατί με παρέσυρε η μουσική σου. Εκεί έπιασα τον εαυτό μου να περιμένω πως και πως την στιγμή που οι σοπράνο ανεβαίνουν απότομα στην λέξη «λησμονάτε». Για ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που ήμουν τότε, ήταν μαγικό στα αυτιά μου αυτό το ανέβασμα. Είχα μάθει απέξω την κάθε φωνή, το κάθε όργανο, ακόμα και την αφήγηση. Και συχώρεσε με αλλά διεύθυνα κρυφά από μέσα μου. Το αγαπημένο μου ήταν το «Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού». Λάτρευα το πώς έμπαιναν τα όργανα το ένα μέσα στη γραμμή του άλλου. Σιγά σιγά ανακάλυψα και άλλα. Σαν ντράμερ πάντα μου άρεσαν τα παράξενα όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» έτσι που αναλύεις το ρυθμό στην εισαγωγή. Που ξέφευγε από το κλασικό ζεϊμπέκικο που ξέραμε όλοι. Και ήρθαν οι «χαρταετοί» και με πήραν μαζί τους. Και αγάπησα την απλότητα και τα 5/8. Στην «όμορφη πόλη» το piano- forte που βγαίνει αυθόρμητα από τη μελωδία σου. Στο «μέρα Μαγιού» το πόσο αγκάλιασε απλά, κατανοητά, σαν να κλαίει, τον στίχο η μουσική σου. Στο «Φεγγάρι μάγια μου ΄κανες» αυτό το ξαναγύρισμα της μελωδίας σου που και αέναα να γίνετε δεν θα με ενοχλήσει ποτέ. Στο «Δρόμοι παλιοί» όταν φτάνει το «Και προχωρούσα…» αισθάνομαι να ξεπηδά μία απίστευτη ανακούφιση. Και πολλά άλλα… Αμέτρητα… Σε ευχαριστώ που χωρίς να το ξέρεις, με έπιασες από το χέρι και μου έδειξες το δρόμο. Υ.Γ. Δεν σε αποχαιρετώ γιατί δεν θα φύγεις ποτέ.
-Είναι ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει αυτές τις μέρες Μέχρι που θυμήθηκα αυτή την άνω τελεία στο ποίημα του Σεφέρη «η άρνηση» που έγινε γνωστό από την μελοποίηση του Μίκη « στο περιγιάλι το κρυφό» και την διπλή εκτέλεση. Μια από τον Μούτσιο που τήρησε την οδηγία του ποιητή και έκανε μια παύση λόγω της άνω τελείας στο τέλος του στίχου πήραμε τη ζωή μας ‘ λάθος κι αλλάξαμε ζωή. Ο Μπιθικώτσης παρασύρθηκε ερμηνευτικά και το είπε χωρίς την παύση «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή». Θύμωσε ο Σεφέρης αλλά στην κηδεία του 22 Σεπτεμβρίου 1971 αυτό το τραγούδι ήταν στα χείλη όλων… ήταν η πρώτη αντιδικτατορική διαδήλωση στα μαύρα χρόνια της χούντας.
-Σεπτέμβριος του 2021 ο Μίκης πάει να συναντήσει «τους παλιούς του φίλους ». Τυχερή η γη της Κρήτης, μεγάλη μας τιμή Μίκη.
Αύριο πάλι ( χωρίς καλημέρα, δεν είναι μια καλή μέραα σήμερα )
